مدیر دفتر ریاست و روابط
عمومی دانشگاه فردوسی مشهد در گفتگو با خبرنگار اختصاصی سیزدهمین المپیاد فرهنگی ورزشی دانشجویان کشور گفت: براساس
تصمیمات اتخاذ شده در ستاد برگزاری این المپیاد که
در تابستان 1395 به میزبانی دانشگاه فردوسی مشهد برگزار خواهد شد،آهو بعنوان نماد
المپیاد انتخاب شد.
مسئول کمیته روابط عمومی
و رسانه سیزدهمین المپیاد فرهنگی ورزشی دانشجویان کشور در این رابطه اظهار داشت:
در گذشته های دور جمعیتی از آهو در دشت
های خراسان و سایر نقاط کشور زیست داشته و
با انگیزه هایی چون تامین غذا و تفریح به تدریج نرخ حذف این گونه بیشتر از زاد و
ولد آن گردیده است به نحوی که اکنون دیگر آهو را فقط در مناطق حفاظت شده می توان
دید.
دکتر سید هادی ابراهیمی
افزود: اگرچه طبق ضوابط موجود در کشور شکار آهو ممنوع و تابع جریمه می باشد لیکن
شعار زیست محیطی سیزدهمین المپیاد فرهنگی ورزشی دانشجویان کشور تاکید دیگری برای
عمل به این قانون و فراتر از آن تشکیل صندوق های غیر دولتی برای حراست و حفظ از
این گونه ارزشمند می باشد.
دکتر کمال الدین ناصری رئیس دانشکده منابع طبیعی و
محیط زیست دانشگاه فردوسی مشهد نیز در همین رابطه در گفتگو با خبرنگار سیزدهمین المپیاد
فرهنگی ورزشی دانشجویان کشور گفت: آهوی ایرانی، به عنوان
گونه ای دشت زی، زمانی در سراسر دشتهای پهن پیکر کشورمان می خرامیده است. شواهدی
از وجود گله های بزرگ ده ها رأسی در متون قدیم به یادگار مانده است.
برای نمونه،فردوسی
در داستان رزم کاووس با شاه
هاماوران به انبوهی آهو در دشت سرخس اشاره میکند:
دگر سو سرخس و بیابانش پیش گله
گشته بر دشت، آهو و میش
همه دشت پر خرگه و خیمه
گشت ز انبوه آهو سراسیمه گشت
نه تنها در گنجینه زیستی
کشورمان، بلکه به تبع آن، در فرهنگ و ادبیات این سرزمین، آهو جایگاهی ستودنی دارد.
بی شمار است مواردی که شاعران، خرامیدن، چابکی، گریزپایی و زیباچشمی آهوان را
الهام بخش و دستمایه تعبیرهای شاعرانه خود نمودهاند:
صبا به لطف بگو آن غزال
رعنا را
که سر به کوه و بیابان تو
داده ای ما را (حافظ)
نیز آنجا که مهربانی حضرت
رضا (ع) روایت میشود، داستان وساطت و ضمانت آن حضرت برای آهو بیان میگردد و
«ضامن آهو» همواره در شمار صفتی پر تکرار از اوصاف امام رئوف آورده شده است.
زمانی جمعیت کثیر این
علفخوار، شاخصی از سلامت اکوسیستم و پایداری زنجیره غذایی ردههای بالاترنظیر
یوزپلنگ، بوده است (گونه ای که اکنون خود در لبه پرتگاه انقراض قرار دارد).
در چند دهه اخیر دو عامل
شکار بیرویه و تخریب زیستگاهها، آهوی ایرانی را تا مرز نابودی کامل پیش برده
است. به گونه ای که در حال حاضر این موجود زیبا را جز در مناطق تحت حفاظت سازمان
حفاظت محیط زیست، نمیتوان یافت. باقیمانده گله های بزرگ گذشته، در حال حاضر به
چند جمعیت نسبتاً کوچک و منزوی محدود شده اند که بدون حفاظت قادر به ادامه حیات
خود نخواهند بود.